کد خبر:886
گزارش اختصاصی | شهید اسماعیل خانزاده؛ از تشرف به محضر امام زمان(عج) تاشهادت در دفاع از حرم اهلبیت
امروز ۲۹ آذرماه، سالروز شهادت شهید اسماعیل خانزاده پاسدار مدافع حرم حضرت زینب کبری سلاماللهعلیها است؛ شهیدی که همزمان با شب شهادت امام حسن عسکری علیهالسلام در منطقه حلب سوریه و در نبرد با دشمن به فیض شهادت نائل آمد و نامش برای همیشه در حافظه مردم مازندران و ایران اسلامی ماندگار شد.
به گزارش ایثارنیوز، شهید اسماعیل خانزاده در روستای زنگیکلا دابو از توابع شهرستان محمودآباد دیده به جهان گشود. او در خانوادهای مذهبی پرورش یافت و از همان سالهای نوجوانی با فضای ایمان، خدمت و ارادت به اهلبیت علیهمالسلام انس گرفت. روحیه مسئولیتپذیری، اخلاق خوش و پایبندی به ارزشهای دینی از ویژگیهای بارز او بود. اسماعیل خانزاده در مسیر زندگی، خدمت در لباس پاسداری را برگزید و با عشق و اخلاص نسبت به حضرت زینب کبری سلاماللهعلیها، به عنوان پاسدار مدافع حرم راهی میدان دفاع از حریم اهلبیت شد.
این شهید والامقام خادم افتخاری آستان مقدس امامزاده عبدالله علیهالسلام بود؛ امامزادهای که در ۱۲ کیلومتری جنوب غربی آمل و در روستای اسکومحله قرار دارد و از زیارتگاههای شاخص و پرزائر کشور به شمار میرود. حضور مستمر شهید خانزاده در این فضای معنوی، پیوند قلبی او با اهلبیت علیهمالسلام را هرچه عمیقتر کرده بود.
اسماعیل خانزاده در سن ۳۱ سالگی، در تاریخ ۲۹ آذرماه سال ۱۳۹۴، همزمان با شب شهادت امام حسن عسکری علیهالسلام، در منطقه حلب سوریه و در درگیری با دشمن به شهادت رسید. او نخستین شهید مدافع حرم شهرستان محمودآباد بود و خبر شهادتش اندوهی عمیق اما افتخاری بزرگ برای مردم این منطقه به همراه داشت. از این شهید گرانقدر، یک فرزند دختر پنجساله به نام نرگس به یادگار مانده است.
درباره حالات معنوی شهید اسماعیل خانزاده، پدر او در مستند لشکر زینبی نقل کرده است که فرزندش در یکی از دستنوشتههای خود به تشرف به محضر حضرت ولیعصر عجلاللهتعالیفرجهالشریف اشاره کرده بود. بر اساس این روایت، شهید خانزاده در شب یازدهم ماه مبارک رمضان توفیق دیدار با امام زمان عجلاللهتعالیفرجهالشریف را پیدا کرده بود؛ دیداری که اثری ماندگار در روح و جان او بر جای گذاشت و یقین او به مسیر شهادت را عمیقتر کرد.
پدر شهید در دیدار جمعی از خانوادههای شهدای مدافع حرم با رهبر انقلاب، دستنوشتهای از فرزند شهیدش را برای حضرت آیتالله خامنهای قرائت کرد که در آن آمده بود: «خدایا شبی که توفیق ملاقات با صاحبعصر را نصیبم کردی، بر من یقین شد که شهادت را هم نصیبم میکنی.» این جمله کوتاه، نشاندهنده عمق باور، اخلاص و آمادگی روحی شهید برای فدا کردن جان خود در راه خدا بود.
وصیتنامه شهید اسماعیل خانزاده از جمله وصیتنامههای عرفانی و تأثیرگذار شهدای مدافع حرم به شمار میرود. او در این وصیتنامه بر پیروی از ولایت فقیه تأکید کرده و شکرگزاری نسبت به نعمت بزرگ ولایت را وظیفهای الهی دانسته است. شهید خانزاده با هشدار نسبت به خطر اختلاف و تفرقه، مردم را به وحدت دعوت کرده و پیروزی ملت ایران و جهان اسلام را در تبعیت از رهبری و حرکت در مسیر ولایت معرفی کرده است.
پس از شهادت این پاسدار مدافع حرم، تصویری از دختر خردسالش نرگس که در نخستین روز مدرسه بر مزار پدر خوابیده بود، به یکی از پربینندهترین تصاویر فضای مجازی تبدیل شد. ماجرا از این قرار بود که عکاسی برای ثبت اولین روز مدرسه نرگس آمده بود، اما نرگس پیشنهاد داد ابتدا به مزار پدرش بروند. وقتی به گلزار شهدا رسیدند، او به شکلی بر مزار پدر دراز کشید که گویی مزار پدر را در آغوش گرفته است؛ تصویری ساده اما عمیق که احساسات میلیونها نفر را تحت تأثیر قرار داد.

همسر شهید اسماعیل خانزاده روایت میکند که نرگس پس از شهادت پدر، دوبار آرامشی عمیق را تجربه کرد؛ یکبار هنگام دیدار با حاج قاسم سلیمانی و بار دیگر در ملاقات با رهبر انقلاب. او ماجرای دیدار با رهبر انقلاب را چنین بازگو میکند که پس از تماس دفتر رهبری و دعوت به دیدار، خانواده شهید به محضر حضرت آیتالله خامنهای مشرف شدند. نرگس نامهای برای آقا نوشته بود و به درخواست ایشان، خودش نامه را خواند. رهبر انقلاب از نرگس پرسیدند که آیا همان دختری است که بر مزار پدرش خوابیده بود و نرگس پاسخ مثبت داد. نرگس گفت چند سال منتظر این دیدار بوده و آرزو داشته پیش از رسیدن به سن تکلیف، به دیدار آقا بیاید و ایشان را ببوسد. رهبر انقلاب با مهربانی و لبخند، ضمن توضیح محدودیت شرعی، عبا و انگشتر خود را به عنوان هدیه به نرگس اهدا کردند؛ هدیهای که به یادگاری ماندگار از این دیدار برای دختر شهید تبدیل شد.
امروز، ۲۹ آذرماه، در سالروز شهادت شهید اسماعیل خانزاده، یاد و راه این پاسدار مدافع حرم همچنان زنده است؛ شهیدی که با ایمان، اخلاص و یقین، راه دفاع از حریم اهلبیت علیهمالسلام را برگزید و نامش برای همیشه در تاریخ شهرستان محمودآباد و ایران اسلامی ماندگار شد.





